วันเสาร์ที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2560

06.08.2560 Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.

Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.
Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam.
Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ขอบคุณข้อมูลและภาพ จาก http://www.orientalarchitecture.com/sid/931/vietnam/my-son/champa-ruins-group-a


Champa Ruins at Mỹ Sơn, Group A (built 4th-13th centuries)

Group A originally comprised 13 temple towers, of which little survives except for fragments and foundation stones. Many of the temples survived as late as August 1969, when they were destroyed by American B-52 bomb attacks during the Vietnam War (the Second Indochina War). This is a great tragedy as the largest of the towers--dubbed 'A1'--had been the best preserved and finest of the towers at My Son.
Tower A1, termed a 'kalan', was built in the 10th century and stood over 28 meters high. The tower's scale and refinement was such that it gave its name to an entire stylistic period in Cham art--the so-called My Son A1 style of the 10th century. Most of the surviving temples at My Son belong to this stylistic period.
When it was in use, tower A1 housed a yoni-loinga altar at its center (the remains of which survive today). The base of the temple was ringed by 6 subsidiary temples of significantly smaller scale. Along with the east and west entrances to the main temple, these served to house the gods of the eight directions. These include Indra, the god of war; Agni, the god of fire; Yama, the god of death; Varuna, the god of water; Nairrta, the god of destruction; Vayu, the god of wind; Kubera, the god of wealth; and Isana, the Supreme Being. Each of these statuettes survive and are now on display at the Da Nang Museum of Champa Sculpture.

Site plan, prior to destruction in the mid-20th century




Drawn by Timothy M Ciccone following signposts on site.

Location

The approximate location of the site is 15.762554' N, 108.124992' E (WGS 84 map datum).

01.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.
02.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.

03.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


04.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


05.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



06.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


07.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


08.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



09.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



10.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



11.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



12.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.

13.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



14.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


15.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


16.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.




17.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



18.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


19.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



20.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



21.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


22.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.



23.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


24.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


25.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.


26.Champa Ruins Group A, My Son, Vietnam. Photo Gallery. Asian Historical Architecture.
ซากอาณาจักรโบราณจามปา กลุ่ม A, หมีเซิน จังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม.

---------------------------------------------------------------

ขอบคุณข้อมูลและภาพ จาก https://en.wikipedia.org/wiki/Mỹ Sơn


Mỹ Sơn


From Wikipedia, the free encyclopedia
Mỹ Sơn
My Son.jpg
Mỹ Sơn is located in Vietnam
Mỹ Sơn
Mỹ Sơn
Location in Vietnam
Name
Proper nameMỹ Sơn
Geography
Coordinates15°46′N 108°07′ECoordinates15°46′N 108°07′E
CountryVietnam
ProvinceQuảng Nam
Culture
Primary deityŚiva, Bhadresvara
Architecture
Architectural stylesCham
History and governance
Date built4th century AD
UNESCO World Heritage Site
CriteriaCultural: (ii), (iii) Edit this on Wikidata[1]
Reference949
Inscription1999 (23rd Session)
Mỹ Sơn (Vietnamese pronunciation: [mǐˀ səːn]) is a cluster of abandoned and partially ruined Hindu temples constructed between the 4th and the 14th century AD by the kings of Champa (Chiêm Thành in Vietnamese).[2][3] The temples are dedicated to the worship of the god Shiva, known under various local names, the most important of which is Bhadreshvara.
Mỹ Sơn is located near the village of Duy Phú, in the administrative district of Duy Xuyên in Quảng Nam Province in Central Vietnam, 69 km southwest of Da Nang, and approximately 10 km from the historic town of Trà Kiệu. The temples are in a valley roughly two kilometres wide that is surrounded by two mountain ranges.
From the 4th to the 14th century AD, the valley at Mỹ Sơn was a site of religious ceremony for kings of the ruling dynasties of Champa, as well as a burial place for Cham royalty and national heroes. It was closely associated with the nearby Cham cities of Indrapura (Đồng Dương) and Simhapura (Trà Kiệu). At one time, the site encompassed over 70 temples as well as numerous stele bearing historically important inscriptions in Sanskrit and Cham.[4]
Mỹ Sơn is perhaps the longest inhabited archaeological site in Indochina, but a large majority of its architecture was destroyed by US carpet bombing during a single week of the Vietnam War.[5]
The Mỹ Sơn temple complex is regarded one of the foremost Hindu temple complexes in Southeast Asia and is the foremost heritage site of this nature in Vietnam. It is often compared with other historical temple complexes in Southeast Asia, such as Borobudur of Java in IndonesiaAngkor Wat of CambodiaBagan of Myanmar and Ayutthaya of Thailand. As of 1999, Mỹ Sơn has been recognized by UNESCO as a world heritage site. At its 23rd meeting, UNESCO accorded Mỹ Sơn this recognition pursuant to its criterion C (II), as an example of evolution and change in culture, and pursuant to its criterion C (III), as evidence of an Asian civilization which is now extinct.

History[edit]

The over 70 temples and tombs extant at Mỹ Sơn have been dated to the period between the 4th century and the 14th century AD. However, the inscriptions and other evidence indicate that earlier now defunct constructions probably were present from the 4th century.[6] The complex may have been the religious and cultural centre of historical Champa, while the government was based in nearby Trà Kiệu or Đồng Dương.

Bhadravarman ("Fanhuda") and Bhadreśvara[edit]


This stone linga is dated to the 10th century. It stands next to the temple known as "B4."
The earliest historical events documented by the evidence recovered at Mỹ Sơn relate to the era of King Fànhúdá (Chinese范胡达pinyinFànhúdáVietnamesePhạm Hồ ĐạtSanskrit Bhadravarman, literally "Blessed armour" but also meaning the Jasminum sambac flower), who ruled from 380 until 413, and who spent the latter part of his reign waging war against the population of Chinese-occupied northern Vietnam.[7] At Mỹ Sơn, Bhadravarman built a hall containing a lingam to worship Shiva under the Sanskrit name Bhadreśvara "Blessed Lord", a composite created from the king's own name and the word īśvara "lord" commonly used to refer to Shiva.[8]
King Bhadravarman caused a stele to be erected at Mỹ Sơn the inscription on which recorded his foundation. The stele indicates that the king dedicated the entire valley of Mỹ Sơn to Bhadreśvara. The text ends with a plea from Bhadravarman to his successors: "Out of compassion for me do not destroy what I have given."[9]:29 Drawing upon the doctrines of saṃsāraand karma, he added, "If you destroy [my foundation], all your good deeds in your different births shall be mine, and all the bad deeds done by me shall be yours. If, on the contrary, you properly maintain the endowment, the merit shall belong to you alone."[10] Bhadravarman's successors heard his plea, it seems, for Mỹ Sơn became the religious hub of Champa for many generations.

Sambhuvarman[edit]


The great temple "A1" dedicated to the god Sambhubhadresvara by King Sambhuvarman in the 7th century is now a pile of rubble: fortunately, scholars were able to make this diagram before its destruction during the Vietnam War.
More than two centuries after Bhadravaman's foundation, the temple to Bhadresvara was destroyed by fire. In the 7th century, King Sambhuvarman (Phạm Phạn Chi in Vietnamese, Fan Che as transcribed from the Chinese), who reigned from 577 until 629, rebuilt the temple, reinstalled the god under the name Sambhu-Bhadresvara, and erected a stele to document the event.[11]:326 The stele affirmed that Sambhu-Bhadresvara was the creator of the world and the destroyer of sin, and expressed the wish that he "cause happiness in the kingdom of Champa."[12] The stele also applauded the king himself, claiming that he was "like a terrestrial sun illuminating the night" and that his glory rose "like the moon on an autumn evening."[13]
Ironically, perhaps, Sambhuvarman's reign was marred by one of the most devastating invasions ever suffered by the country of Champa. In 605 AD, the Chinese general Liu Fang led an army southwards from the area of what is now northern Vietnam, defeated the elephant-riders of Sambhuvarman, and sacked the Cham capital, making off with an enormous booty that included over one thousand Buddhist books as well as the gold tablets commemorating the reigns of the previous eighteen kings.[14] Heading back north with their heist, the Chinese invaders were struck by an epidemic that felled a large number of them, including Liu Fang. Sambhuvarman, for his part, returned home to his kingdom, began the process of rebuilding, and made sure to send regular shipments of tribute to the Chinese court, in order through appeasement to prevent a recurrence of the recent disaster.[13]
French scholars investigating Mỹ Sơn at the beginning of the 20th century identified a then still existent edifice distinguished for "its majestic proportions, the antiquity of its style, and the richness of its decoration" as the temple of Sambhu-Bhadresvara constructed by King Sambhuvarman.[15] Unfortunately, the edifice, which is known to scholars as "A1", was practically destroyed by US aerial bombing in the Vietnam War and is now little more than a formless pile of bricks.

Prakasadharma[edit]

King Prakasadharma (Po Kia Pho Pa Mo, as transcribed from the Chinese) ruled Champa from 653 AD to approximately 687.[16] Upon ascending to the throne, he also assumed the name Vikrantavarman.[11]:326 During his reign, he expanded the borders of Champa toward the South and sent ambassadors and tribute (including tame elephants) to China. Inscriptions link him not only to Mỹ Sơn, but also to the nearby urban settlements of Trà Kiệu and Đồng Dương. He began the religious practice of donating "kosas" or decorated metallic sleeves to be placed over a lingam. Unusually for a king of Champa, he was devoted not only to Shiva, but also to Vishnu.[17]
One of the most important steles to be found at Mỹ Sơn is that erected by Prakasadharma in 657 AD. The purpose of the stele was to commemorate the king's establishment of a god identified as the ruler of the world, i.e. Shiva, with a view to overcoming the seeds of karma that lead to rebirth. The stele is important because it sets forth the king's ancestry and is of great help in reconstructing the sequence of Champa's rulers. Among his ancestors, notably, the king claimed a Cambodian king named Isanavarman I. And like the Cambodian kings, he traced his ancestry to the legendary couple of the brahman Kaundinya and the nāga-princess Soma.[18]

Later developments[edit]


A Cham artist of approximately the 10th century depicted a Cham temple tower in this fragment located in the museum at My Son.
Subsequent kings renovated the older temples and constructed additional ones. For many centuries, the building of temples and shrines of varying sizes continued, and Mỹ Sơn served as the religious and cultural center of the Cham civilization in central Vietnam, as well as the burial place of kings and religious leaders.[19]:71,123,125,154–155,164–165
Most of the extant temples at Mỹ Sơn, such as the Isanabhadresvara, were built in the 10th century AD.[19]:125 Unfortunately, the inscriptions from this period have not survived, except in fragmentary form.[20] At the beginning of the 10th century, the Cham center of power was at Đồng Dương, not far from Mỹ Sơn. By the end of the century, it had been displaced southward to Bình Định Province on account of military setbacks in wars with the Viet. However, Cham kings continued periodically to renovate the temples at Mỹ Sơn and even to build new foundations. The latest significant Cham record at Mỹ Sơn is a pillar inscription of King Jaya Indravarman V dated 1243 AD. By the early 15th century, the Cham had lost their northernmost lands, including the area of Mỹ Sơn, to the Viet.[21]

Modern scholarship[edit]

Following the conquest of central Vietnam by the Viet and the decline and eventual fall of Champa, the Mỹ Sơn complex fell into disuse and was largely forgotten. It was rediscovered in 1898 by the Frenchman M. C. Paris.[22] A year later, members of the scholarly society called École française d'Extrême-Orient (EFEO) began to study the inscriptions, architecture, and art of Mỹ Sơn. In 1904, they published their initial findings in the journal of the society called Bulletin de l'École française d'Extrême Orient (BEFEO). Henri Parmentier gave a description of the ruins at Mỹ Sơn, and M. L. Finot published the inscriptions that had been found there.[23]

Restoration[edit]

In 1937, French scholars began to restore the temples at Mỹ Sơn. In 1937 and 1938, the main temple known as "A1" and the smaller temples surrounding it were restored. Other major temples were restored between 1939 and 1943. However, many historical buildings were destroyed during the Vietnam War. United States B52 aircraft carpet-bombed the region in August 1969. The surrounding area is still rendered dangerous through the presence of unexploded land mines.

Bombs dropped during the Vietnam War made craters that are still visible.
The majority of the temple sites in the centre of the complex have survived to this day. However, worries persist regarding the structural soundness of the remaining temples, some of which are vulnerable to collapse. Although many statues have been removed to France or to historical museums in Vietnam, such as the Museum of Cham Sculpture in Da Nang, others can be viewed in a temporary museum that has been set up on site in two of the temples, with the funding of benefactors from Germany and Poland.
From 2002 to 2004, the Ministry of Culture of Vietnam allotted around 440,000 USD to maintain the site. A draft plan of UNESCOwas funded by the Government of Italy and sponsors from Japan to prevent further degradation. These efforts are also funded by the World Monuments Fund.

Archeology and architecture[edit]

Types of buildings[edit]

All of the remaining buildings at Mỹ Sơn are believed to be religious buildings. They are of the following types:[24]
  • kalan is a brick sanctuary, typically in the form of a tower, used to house a deity.
  • mandapa is an entry hallway contiguous with a sanctuary.
  • kosagrha or "fire-house" is a construction, typically with a saddle-shaped roof, used to house the valuables belonging to the deity or to cook for the deity.
  • gopura is a gate-tower leading into a walled temple complex.

This map shows the relative locations of the temple groups.

System for the identification of buildings[edit]

When he began his studies of Mỹ Sơn in 1899, Henri Parmentier found the remnants of 71 temples. He classified them into 14 groups, including 10 principal groups each consisting of multiple temples.[25] For purposes of identification, he assigned a letter to each of these principal groups: A, A', B, C, D, E, F, G, H, K. Within each group, he assigned numbers to the edifices comprising it. Thus "My Son E1" refers to the edifice at My Son belonging to group "E" that has been assigned the number "1."[26]

Architectural styles[edit]

Art historians have classified the architectural and artistic legacy of Champa into seven artistic styles or phases of development.[27] Six of the styles are represented at Mỹ Sơn, and two are believed to have originated from there. They are known as the Mỹ Sơn E1 Style and the Mỹ Sơn A1 Style. In particular the temple known as "A1" is often referred to as the architectural masterpiece of the Cham. The six styles of Cham architecture represented at Mỹ Sơn are the following:
  • The style of Mỹ Sơn E1 and F1 dates to the 8th century AD. Unfortunately, the temple known as "E1" is now ruined. The style which it established is represented today by two works of art that formerly belonged to the temple but today are housed in the Museum of Cham Sculpture in Da Nang: a pedestal and a tympanum.
  • The style exemplified by My Son A2, C7 and F3 is similar to the style of Hòa Lai from the turn of the 9th century.
  • The Đồng Dương style of the late 9th century is reflected in Mỹ Sơn A10, A11-13, B4, and B12. This style is named after the Vietnamese town that occupies the site of the 9th century city and Buddhist monastery of Indrapura. The archeological site of the monastery has been largely destroyed; fortunately, French scholars of the early 20th century were able to create diagrams of its layout and the disposition of its buildings. Numerous striking works of sculpture belonging to this style survive in Vietnamese museums.

This pedestal and the outline of a wall are all that remain of the once magnificent temple called "A1."

The storehouse known as "B5" (background) is the outstanding surviving exemplar of the My Son A1 style.
  • The Mỹ Sơn A1 style of the 10th century is exemplified by Mỹ Sơn B5, B6, B7, B9, C1, C2, C5, D1, D2, and D4. It is the most heavily represented style at My Son, and is known for its elegance and grace. The style's namesake and most important architectural exemplar, the once magnificent tower known as "A1," is largely ruined. It is a mound of earth, surrounded by rubble and the outline of a wall, at the center of which stands a whitish pedestal. A scale model of the former temple created by Japanese researchers as well as a schematic frontal view are exhibited in the Museum of Cham Sculpture in Da Nang. The most striking of the remaining buildings belonging to the style may be the storehouse B5, which exemplifies the saddle-shaped roof peculiar to Cham artchitecture. The My Son A1 style is sometimes also known as the Tra Kieu Style, after the nearby town of Trà Kiệu which may be the site of the historical Cham city of Simhapura.[28]Many architectural ornaments from this style survive and are displayed in the Museum of Cham Sculpture.
  • A transitional style of the early 11th century to the middle of the 12th century is exhibited in Mỹ Sơn E4, F2, and the K group of sites.
  • The style of Bình Định that prevailed in Cham architecture from the end of the 11th century, when the center of the Cham polity was displaced southward from the area around My Son to Vijaya in Bình Định Province, to the start of the 14th is represented by Mỹ Sơn B1 and groups G and H.

Building techniques[edit]

Most of the temples at Mỹ Sơn were made of red brick, and only one (the temple labelled "B1") was made of stone.[29] Even the decorative carvings on the Cham temples were cut directly onto the bricks themselves, rather than onto sandstone slabs inserted into brick walls as is observable for example in the 9th century Cambodian temple of Bakong.
To this day, the construction techniques used by the Cham builders are not completely understood.[30] Issues that have not been completely resolved include issues about the firing of the bricks, the mortar between the bricks, and decorative carvings found on the bricks.

The temples at Mỹ Sơn are made of a reddish brick. Decorative carvings have been cut directly into the bricks.
  • At what point in the building process were the bricks hardened by fire? Were the bricks hardened first, and then arranged in order to build the structures, or were the structures built out of partially hardened bricks, after which the entire structures were heated by fire to finish the hardening of the bricks? The hypothesis that the entire structures were reheated following assembly is supported by evidence that the mortar between the bricks was at some point subjected to high temperatures. The contrary hypothesis is supported by the observation that the structures bear no signs of scarring from large intense fires such as would be needed in order to reheat them as whole.[31]
  • How were the bricks stuck together? One hypothesis is that the builders at Mỹ Sơn developed a way to glue bricks together using tree resin native to central Vietnam. Another hypothesis is that the builders used a sticky mortar made from the same clay as the bricks themselves. The latter hypothesis is supported by chemical tests that have found no trace of any organic substance between the bricks, but instead have found mineral substances similar to those present in the core of the bricks. Today the mortar that once held the bricks together has largely decayed, and even a strong wind can knock loose bricks from the structures.[32]
  • At what point in the process were the decorative carvings made? Were the walls constructed and then carved, or were the bricks carved first and then assembled so as to create the walls? An examination of the carvings reveals no broken lines as would be expected if the bricks were carved first and then assembled; and as a result scholars have concluded that the Cham craftsmen made their carvings directly onto finished brick walls.[33]

Inscriptions[edit]

The people of Champa maintained written records in both Sanskrit and old Cham. They wrote on perishable materials, such as large leaves, and also created inscriptions in stone. They used scripts borrowed from India. None of the writings on perishable materials have survived. However, numerous stone inscriptions have been preserved, transcribed, and translated into modern languages.[34]
Many of Champa's most important inscriptions are on steles, that is to say on slabs or pillars of stone erected precisely for the purpose of hosting inscriptions. Scholars have found approximately 32 steles at Mỹ Sơn, dated between the 5th and the 12th century AD.[35]
The subject-matter of Cham inscriptions is mostly political and religious. They are written from the perspective of kings or very high potentates seeking to affirm their legitimacy and their relationship to the divine. Many of the inscriptions document a gift to a god, such as a gift of land, of people, or of treasure, or a foundation dedicated to a god, such as the foundation of a temple, an altar, or a pedestal. The inscriptions also provide us with important information such as the name of the country (typically Campadesa in the Sanskrit inscriptions, nagara Campa in the Cham inscriptions), and the names of some of its most important cities: Simhapura("Lion City"), Virapura ("Knight City"), Rajapura ("King City"), Vijaya ("District"). Finally, a number of the inscriptions allude to or describe interesting historical events, such as the ongoing wars between Champa and Cambodia in the 12th century.[36]

See also[edit]

References[edit]

Recent introductory works
  • Ngô Văn Doanh, My Son Relics. Hanoi: Thế Giới Publishers, 2005. Ngô's recent introductory work summarizes the results of previous scholarship, though is somewhat dated now. English translations of several inscriptions are found at the end.
  • Ngô Văn Doanh, Champa: Ancient Towers: Reality and Legend. Hanoi: Thế Giới Publishers, 2006. This is Ngô's introduction to those vestiges of Cham architecture found in places other than Mỹ Sơn.
  • Tran Ky Phuong, Vestiges of Champa Civilization. Hanoi, Thế Giới Publishers, 2008.
Works of classical scholarship
  • Georges MasperoLe royaume de Champa. Paris: Van Ouest, 1928. Maspero's work is the most extensive reconstruction of the history of Champa, based not only on the testimony Cham inscriptions and other archeological data, but also on that of contemporaneous Chinese and Vietnamese texts. It has been translated into English by Walter E.J. Tips under the title, The Champa Kingdom: The History of an Extinct Vietnamese Culture. Bangkok: White Lotus Press, 2002.
  • M. Henri Parmentier, "Les Monuments du Cirque de Mi-Son," in BEFEO 4 (1904), pp. 805–896. Available online at BEFEO's website. (See below, under External Links.) This article (in French) is Parmentier's detailed scholarly description of My Son a few years after its rediscovery at the end of the 19th century.
  • M.L. Finot, "Notes d'épigraphie: XI. Les inscriptions de Mi-Son," in BEFEO 4 (1904), pp. 897–977. Available online at BEFEO's website. This article (also in French) is Finot's detailed discussion, transcription and translation (into French) of the inscriptions associated with Mỹ Sơn.

----------------------------------------------------------------------

ขอบคุณข้อมูลและภาพ จาก https://th.wikipedia.org/wiki/หมีเซิน

หมีเซิน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สถานที่ศักดิ์สิทธิ์หมีเซิน *
My Son.jpg
องค์ปราสาท

ประเทศสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม
ประเภทมรดกทางวัฒนธรรม
เกณฑ์พิจารณา(ii) (iii)
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน2542 (คณะกรรมการสมัยที่ 23)

ปราสาทหมีเซิน
ปราสาทหมีเซิน (เวียดนามMỹ Sơn) เป็นโบราณสถานในจังหวัดกว๋างนาม ภาคกลางของประเทศเวียดนาม สร้างด้วยศิลปะจามโบราณในสมัยศตวรรษที่ 4 เพื่อใช้เป็นศาสนสถานสำหรับบูชาพระศิวะ ตามความเชื่อในศาสนาฮินดู ได้จัดให้เป็นแหล่งมรดกโลกโดยองค์การยูเนสโก หมีเซินเคยเป็นนครศักดิ์สิทธิ์ที่มีความสำคัญอันดับต้น ๆ ของอาณาจักรจามปาตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 - ศตวรรษที่ 15 ด้วยระยะเวลาที่ยาวนานกว่า 900 ปี ทำให้โบราณสถานแห่งนี้เป็นที่รวบรวมลักษณะทางด้านศิลปกรรมที่หลากหลาย จัดเป็นกลุ่มโบราณสถานในศาสนาฮินดูที่เก่าแก่และสมบูรณ์ที่สุดในอินโดจีน กลุ่มปราสาทหมีเซินตั้งอยู่บริเวณที่ราบต่ำ มีภูเขาโอบล้อม เนื้อที่ประมาณ 2 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยปราสาททั้งหมด 73 หลัง แต่ในช่วงสงครามเวียดนาม ทหารเวียดนามได้ใช้ปราสาทหมีเซินเป็นกองบัญชาการ ฝ่ายอเมริกันจึงได้นำเครื่องบินทิ้งระเบิดบริเวณนี้ โบราณสถานจำนวนมากถูกทำลาย ทำให้ปัจจุบันเหลือปราสาทเพียง 22 หลัง

มรดกโลก[แก้]


ปราสาทหมีเซิน
ปราสาทหมีเซินได้รับลงทะเบียนเป็นมรดกโลกในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 23 เมื่อปี พ.ศ. 2542 ที่เมืองมาร์ราเกช ประเทศโมร็อกโก ด้วยข้อกำหนดและหลักเกณฑ์ในการพิจารณา ดังนี้
  • (ii) - เป็นสิ่งที่มีอิทธิพลยิ่ง ผลักดันให้เกิดการพัฒนาสืบต่อมาในด้านการออกแบบทางสถาปัตยกรรม อนุสรณ์สถาน ประติมากรรม สวน และภูมิทัศน์ ตลอดจนการพัฒนาศิลปกรรมที่เกี่ยวข้อง หรือการพัฒนาการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ซึ่งได้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง หรือบนพื้นที่ใดๆ ของโลกซึ่งทรงไว้ซึ่งวัฒนธรรม
  • (iii) - เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบันหรือว่าที่สาบสูญไปแล้วใช่ล้ะ

อ้างอิง[แก้]


-------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณข้อมูลและภาพ จาก https://th.wikipedia.org/wiki/อาณาจักรจามปา

อาณาจักรจามปา

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อาณาจักรจามปา
Chiêm Thành
ค.ศ. 192ค.ศ. 1832 
แผนที่อาณาจักรจามปา (สีเขียว)
เมืองหลวงอินทรปุระ
(875–978)

วิชัย
(978–1485)

ปันดุรังงะ
(1485–1832)
ภาษาภาษาจาม
ศาสนาศาสนาจาม ศาสนาฮินดูศาสนาพุทธ ศาสนาอิสลาม
รัฐบาลสมบูรณาญาสิทธิราชย์
ประวัติศาสตร์
 - สถาปนาค.ศ. 192
 - ถูกรวมกับราชวงศ์เหงียนค.ศ. 1832
ศาสนสถานศิลปะจามปา
อาณาจักรจามปา เป็นอาณาจักรโบราณตั้งเมื่อพุทธศตวรรษที่ 7 อยู่ทางใต้ของจีน อยู่ทางตะวันออกของฟูนัน ปัจจุบันคือบริเวณเมืองเว้ตามกี่ฟานซาง-ท้าปจ่าม และญาจาง เนื่องจากสมัยก่อนพื้นที่นี้เป็นเขตทุรกันดาร จีนจึงไม่สามารถครอบครองพื้นที่นี้ได้
ชนชาติจามสืบเชื้อสายจากชาว มาลาโยโพลินีเชียน พวกจามเป็นชาวทะเลมีความสามารถทางการเดินเรือ ต่อมาราว พ.ศ. 989 กองทัพจีนได้ยกทัพมาตีราชธานีของชาวจามลงได้
เมื่อพุทธศตวรรษที่ 10 มีชาวจีนชื่อ มาตวนหลิน ได้เขียนเรื่องของชาวหลินยี่หรือชาวจามว่า ชาวบ้านสร้างบ้านด้วยอิฐแล้วฉาบด้วยปูน หญิงและชายมีผ้าฝ้ายผืนเดียวห่อหุ้มร่างกาย และชอบเจาะหูและห้อยห่วงเล็ก ผู้ดีใส่รองเท้าหนัง พวกไพร่เดินเท้าเปล่า พระราชาทรงพระมาลาทรงสูง ทรงช้าง และล้อมรอบด้วยบริพารถือธงและกลดกั้น
พุทธศตวรรษที่ 17 นั้นชาวจามปาได้ถูกกองทัพของพระเจ้าชัยวรมันที่ 2 กษัตริย์อาณาจักรเขมรโจมตี และต่อมาในพ.ศ. 1856 พ่อขุนรามคำแหงแห่งกรุงสุโขทัยส่งกองทัพมาตี และใน พ.ศ. 2014 ราชวงศ์เลของชาวเวียดนามได้ยกมาตีราชธานีกรุงวิชัย (บิ่ญดิ่ญ) จนแตก จนชาวจามเสียชีวิต 60,000 คน เป็นเชลยอีก 30,000 คน ทำให้เสียความเป็นชาติไป โดยเป็นเมืองขึ้นญวน และบางส่วนได้อพยพมาในอาณาจักรสยามและมาเป็นอาสาจามในอยุธยาโดยมาความรับผิดชอบด้านเรือทะเล โดยได้เป็นพนักงานกำปั่นหลวงตั้งแต่สมัยพระนารายณ์มหาราชจนถึงรัชกาลที่ 5

ศาสนาของชาวจาม[แก้]

พวกจามเดิมนับถือศาสนาพราหมณ์และพระพุทธศาสนา แต่ชาวมลายูได้ไปเผยแพร่ศาสนาอิสลาม ชาวจามจึงหันมานับถือศาสนาอิสลามคนไทยจึงเรียกว่า แขกจาม



















-------------------------------------------------------------------------------------


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น